Ik moet!
Ik moet schrijven
Woorden zijn mijn wapen
Ik werp ze de wereld in
Opdat niemand nog gaat slapen
Opdat niemand zou vergeten
Dat je tijd kan vertragen
Met een biertje
En een grap
Ik moet
De mensheid verhalen
Hoe traagheid ook een deugd kan zijn
En littekens op je hart
Verdwijnen als je lacht
Ik moet
Uit schuldgevoel
Mijn bezwaard gemoed verlichten
Met onnozele gedichten
En verderlichtblauwe herinneringen
Aan dronken middagen
Hoegaarden in bevroren glazen
Relativiteit, de blauw-wit gestreepte politiewagen
De wegwijzer die weg was
Voor hij de richting kon wijzen
De wijsheid op een fiets
En brieven zonder adres
Die toch aankwamen
Als een vuistslag
En ik…
Ik die dacht dat ik het beter wist
Ik schaam me
Vandaag
Vandaag kan ik niet anders dan je missen
En stilletjes om vergiffenis vragen
Het water lachte laatst
En ontnam me de kans
Om je op handen te dragen