In stilte kijk ik naar jou,
kijk ik machteloos toe,
hoe jij achteruit takelt,
hoe jij je leven steeds moeilijker maakt,
hoe jij jezelf naar de afgrond toe trekt.
Ik zou willen roepen,
ik zou je willen knuffelen,
ik zou je willen troosten,
maar nee,
ik sta hier bevroren,
en kijk machteloos toe.
Ik kijk machteloos toe
en het doet me pijn,
om niets te kunnen doen,
om niets te mogen doen,
om te weten dat ík het niet kan.
Dus kijk ik machteloos toe,
hoe jij je muren optrekt,
en diegene die zoveel om je geeft,
buiten sluit.
Ik kijk machteloos toe,
hoe je muur een fort wordt,
hoe meer en meer je je eilandje van mij wegduwt.
Ik kijk machteloos toe
hoe mijn alles,
verandert in een punt in de verte,
alleen omdat hij mijn troost niet aan neemt.
Ik kijk machteloos toe!
